“300 спартанцев” фильмини томоша қилаётгандим, мароқ билан. Режиссёр Зак Снайдернинг ишига тан бердим. Ҳозир бу ҳақда эмас.
Леонид сиёсатчилар қаршилигига қарамай урушга жўнаб кетади. Унинг рафиқаси – малика Горго ўзининг оқила аёл экани билан бутун фильм давомида диққатимни тортиб турди. Эркак кишининг ҳар бир муваффақиятида фаросатли аёлнинг қўли бўлса бу бахтнинг ўзгинаси. Леонидга мана шундай бахт ато этилганди.
Спарталиклар қироли Леонид ўз ғурури деб билувчи ватани, оиласи, аёли ва умуман шунга ўхшаш муқаддас нарсалар учун жанг қилар, унинг садоқатли аёли эса қирол шаъни учун курашишни ўз бурчи деб биларди. Бу ажойиб уйғунлик. Бундай туйғулар олдида бош эгсанг арзийди.
Вазият шу даражага бориб етади, Спарта сиёсатчилари Леониддан юз ўгирмасликлари учун малика садоқатини қурбон қилади. Фероннинг бузуқ хулқи ҳақида яхши тасаввурга эга Горго уни ўз қароргоҳига чорлаб, битта тун эвазига қирол номини эртанги мажлисда оқлаб олишдан умид қилади. Азбаройи кучли садоқат ўша садоқатнинг дарз кетишига сабабдир.
Ичим музлаб қолди. Бедор тунларнинг бирида унинг ширин овозигина эшитилиб турар, атроф сув қуйгандек жим-жит эди. Ёнимда дея тасаввур қила олишим учун сочларини сийпаламаётганимгина сабаб эди. Уруш ҳақида сўз очилди. Ҳар қандай мавзуда фикрлаша олганимиз ва бунда ўзаро босим сезмаганимиз бир-биримиздан зерикмаслигимиз учун асосий омил эди ўшанда. Орзулар ҳақида гап кетганида сўзлар ожизлик қилса, бахт чизгилари акс этган суратлар ўртада сарсон бўлган ширин пайтлар.
Ўзим муқаддас деб билан нарсалар учун урушдан қочмаслигим ҳақида айтдим. “Мени ташлаб кетасизми?” дея аразлаган оҳангдаги саволидан ич-ичимдан қувонсам ҳам, ростини айтиб қўя қолдим: йигит киши оиласини ҳимоя қилиш учун жангдан қочмайди! У мени кутишга ваъда берди. Ҳеч нарсадан ҳеч нарса йўқ унга хат ёзишга келишиб олдик. Жавоб хати орқали фақатгина ундан келадиган ширин исни ҳис қилиш ҳақида ҳам ўйлаб кўрдим.
Утопия хаёлни ҳар ёнга етаклаб кетаверади. Уруш ғалаба ёки мағлубият, ҳаёт учун курашдангина иборат эмас. Душман қўлида асир қолиш қисмати ҳам бор. Агар ёв қўлида қолсам, мени халос қилиш учун ўзи курашажаги ҳақида айтгани ҳеч қачон ёдимдан чиқмайди. Хаёл осмонимни қора булут қоплади: ҳеч қачон! “Нима бўлганида ҳам мени уйда кутишинг керак!” Севгани учун ҳамма нарсага тайёр туриш улуғланар балки. Лекин мен ҳеч қачон бундай қурбонликка рози эмасман. Тўлиқ эркинликда бўлгани хаёллари билан давом этди: “бу йўлда ҳеч нарсадан тап тортмайман!” Мавзуни шу ерда тўхтатмасам бўлмасди. Чунки уни ўзгалар қўлида тасаввур қилиш қандай оғриқ эканин мен сўзлар билан тасвирлаб бера олмайман.
У бугун ҳаётимда йўқ. Лекин айтган гаплари ҳали-ҳамон тош каби босиб туради. Горгонинг Леонидга бўлган садоқатига ўша аёл кўзи билан ҳеч қачон қарай олмайман, чунки мен эркак кишиман. Урушда енгилиб, танасига юзлаб пайконларни қабул қилган қиролнинг бахти – Горгонинг ҳиёнатининг кўрмаганида эди. Менинг маликам узоқларда бўлса ҳам эшитсин, мен ҳеч қачон бундай қурбонликни кечира олмайман. Ундан кўра учиб келаётган юзлаб пайконларга кўкрак тутиб берганим яхши...
Леонид сиёсатчилар қаршилигига қарамай урушга жўнаб кетади. Унинг рафиқаси – малика Горго ўзининг оқила аёл экани билан бутун фильм давомида диққатимни тортиб турди. Эркак кишининг ҳар бир муваффақиятида фаросатли аёлнинг қўли бўлса бу бахтнинг ўзгинаси. Леонидга мана шундай бахт ато этилганди.
Спарталиклар қироли Леонид ўз ғурури деб билувчи ватани, оиласи, аёли ва умуман шунга ўхшаш муқаддас нарсалар учун жанг қилар, унинг садоқатли аёли эса қирол шаъни учун курашишни ўз бурчи деб биларди. Бу ажойиб уйғунлик. Бундай туйғулар олдида бош эгсанг арзийди.
Вазият шу даражага бориб етади, Спарта сиёсатчилари Леониддан юз ўгирмасликлари учун малика садоқатини қурбон қилади. Фероннинг бузуқ хулқи ҳақида яхши тасаввурга эга Горго уни ўз қароргоҳига чорлаб, битта тун эвазига қирол номини эртанги мажлисда оқлаб олишдан умид қилади. Азбаройи кучли садоқат ўша садоқатнинг дарз кетишига сабабдир.
Ичим музлаб қолди. Бедор тунларнинг бирида унинг ширин овозигина эшитилиб турар, атроф сув қуйгандек жим-жит эди. Ёнимда дея тасаввур қила олишим учун сочларини сийпаламаётганимгина сабаб эди. Уруш ҳақида сўз очилди. Ҳар қандай мавзуда фикрлаша олганимиз ва бунда ўзаро босим сезмаганимиз бир-биримиздан зерикмаслигимиз учун асосий омил эди ўшанда. Орзулар ҳақида гап кетганида сўзлар ожизлик қилса, бахт чизгилари акс этган суратлар ўртада сарсон бўлган ширин пайтлар.
Ўзим муқаддас деб билан нарсалар учун урушдан қочмаслигим ҳақида айтдим. “Мени ташлаб кетасизми?” дея аразлаган оҳангдаги саволидан ич-ичимдан қувонсам ҳам, ростини айтиб қўя қолдим: йигит киши оиласини ҳимоя қилиш учун жангдан қочмайди! У мени кутишга ваъда берди. Ҳеч нарсадан ҳеч нарса йўқ унга хат ёзишга келишиб олдик. Жавоб хати орқали фақатгина ундан келадиган ширин исни ҳис қилиш ҳақида ҳам ўйлаб кўрдим.
Утопия хаёлни ҳар ёнга етаклаб кетаверади. Уруш ғалаба ёки мағлубият, ҳаёт учун курашдангина иборат эмас. Душман қўлида асир қолиш қисмати ҳам бор. Агар ёв қўлида қолсам, мени халос қилиш учун ўзи курашажаги ҳақида айтгани ҳеч қачон ёдимдан чиқмайди. Хаёл осмонимни қора булут қоплади: ҳеч қачон! “Нима бўлганида ҳам мени уйда кутишинг керак!” Севгани учун ҳамма нарсага тайёр туриш улуғланар балки. Лекин мен ҳеч қачон бундай қурбонликка рози эмасман. Тўлиқ эркинликда бўлгани хаёллари билан давом этди: “бу йўлда ҳеч нарсадан тап тортмайман!” Мавзуни шу ерда тўхтатмасам бўлмасди. Чунки уни ўзгалар қўлида тасаввур қилиш қандай оғриқ эканин мен сўзлар билан тасвирлаб бера олмайман.
У бугун ҳаётимда йўқ. Лекин айтган гаплари ҳали-ҳамон тош каби босиб туради. Горгонинг Леонидга бўлган садоқатига ўша аёл кўзи билан ҳеч қачон қарай олмайман, чунки мен эркак кишиман. Урушда енгилиб, танасига юзлаб пайконларни қабул қилган қиролнинг бахти – Горгонинг ҳиёнатининг кўрмаганида эди. Менинг маликам узоқларда бўлса ҳам эшитсин, мен ҳеч қачон бундай қурбонликни кечира олмайман. Ундан кўра учиб келаётган юзлаб пайконларга кўкрак тутиб берганим яхши...
Комментариев нет:
Отправить комментарий