Оғайничалиш

Унинг учун мен шунчаки оғайничалишман. Зўр-а?

Билишимча у онамдан 2та ўғил сўраган. Бутун умр фақатгина уники бўлиб яшаган онам эса 3та ўғилни дунёга келтирди. Орасида фақат мен оғайничалишман.

Ҳозиргача отамдан фарқ қилишга ҳаракат қилиб, кўп томондан унга ўхшашимдан фахрланаман. Парадокс. Унинг ким учун қандай экани мени кам қизиқтиради. У мен учун ҳамма нарса ва шундай бўлиб қолади.

“Ҳарактери оғир бу инсон билан ишлаш осон эмас” дея ўзимга кўп марта айтишган. Индамайман, ҳафа бўлмайман, уялмайман. Муҳими у шу томонлама қолганлардан ажралиб туради. Принципларини қаттиқ ҳимоя қилиши-ю, онасидан ўзгага бош эгмаслиги керак бўлса ўзига мафтун этади. У шундай туғилган ва ўзгармайди. Точка!

Ахир одамлар унинг кўнгли бўш томонларини билишмайди. Суюкли жиянини ёр-ёр билан олиб кетишаётганда худди қиз узатгандек кўз ёшларини ҳаммадан беркитганини-ю, қувончини яширолмаган вақтлари кула туриб юзларини ишқаб қўйишини кўришмаган.

Мен эса оғайничалишман. Унинг қувонч-у дардини ҳис қилишга маҳкум этилганман. У бўлмаганида хаёлларим етиб боролмайдиган қайси бир бўшлиқда эдим ақлим етмайди. Менининг яралашим учун миллион одам ичидан айнан у сабабчи қилинган, шукр.

Ҳаммасини эслаб қолганман. Биринчи марта сақич очиб берганини, 3 ёшга тўлган куним ўзимдан катта машина совға қилганини, биринчи марта футболга олиб тушганини, шўҳликларим учун юзларимга тушган тарсаки-ю, муваффақиятларимдан хурсанд бўлиб бағрига босишини ҳам.

Яна тўрт кундан кейин у 50 ёшга тўлади. Сочида қора деярли қолмаган. Оғайничалишни одам қиламан деб ўзини нималарга урмаган... 

Вақти келиб унинг дашномларинида соғинишимни биламан. Ҳар тонг ишида қолдираётганда қўлидаги сумкаси билан секин юриб кетиши-ю, айни пайтда ичидан нималар ўтаётганини ҳис қила оламан. Шу он унинг барча дардини суғуриб оладиган машина бўлиб, сочларига қораликни қайтаришни жуда хоҳлардим. Оғайничалиш эса шошиб кетаяпти... Жудаям...